اشعار

ای شکـوهـت فـراتـر از باور            ای مـقـامت فـراتـر از ادراک

وصف تو درک «لیلة القدر» است            فـهـم ما از تـبار «ما ادراک»

کـوثـری،‌‌ بـی‌کـرانـه دریــایی            ما و ظرف حـقیر این کـلـمات

بـایـد از تـو نـوشـت بـا آیــات            بـایـد از تو سـرود با صلـوات

آیه در آیه وصف تو جاری‌ست            «فتلقّی...» «مباهله» «کوثر»

در دل «انــمــا یــریـد الله...»            در «فـصـل لـربک و انحـر»

از بهـشت آمدی به هیئت نور            عـطر سـیـبت وزید در هستی

تو گـلِ... نه، تو نوبهـارِ... نه            تـو بـهـشـت دل پـدر هـســتـی

پــدر و مــادرم فــدای شــمـــا            مـادری کـرده‌ای بــرای پــدر

چشم بد دور، چشم شیطان کور            دست تو بود و بـوسه‌های پدر

از بـهـشت آمدی و روشن شد            سـرنـوشـت دل عــلـی بـا تــو

بی‌ تـو کـم بود در تمام جـهـان            نـیـمــۀ دیـگــرش ولـی بـا تـو

وصف ذات تو و صفات علی            وصـف آئـیـنـه اسـت و آئـیـنـه

غـربـت و خـنـدۀ تــو و دل او            قـصـۀ گـرد و دسـت و آئـیـنـه

خانه می‌شد بهشتی از احساس            بـا گـل افـشـانـیِ بــهــاریِ تـو

عـاطـفــه بـا تـمــام دل مـی‌زد            بوسـه بر دسـت خانه‌داری تو

خانه از زرق و برق خالی بود            از صفا، عاشـقی، محـبت، پُر

داشـتی، ای کـلـیـددار بـهـشت            پینه بر دست، وصله بر چادر

از بــهــشـت آمــدی و آوردی            یــازده ســورۀ بــهــشــتــی را

مصحـفِ سرنوشت خود دیدیم            سوره‌هـایی که می‌نـوشـتی را

نـسل تو نـوحِ با شکـوهِ نجـات            نـسـل تـو خـضـرِ آسـمانیِ راه

جــلــوه‌ای از دم تـو را دیـدیـم            در مـسـیـحـی به نـام روح الله

روز مـادر شـده دلـم بـا شـوق            پـر زده در هــوای تــو مــادر

مـنـم و وسـعـت بـهـشـت خـدا            مـنـم و خــاک پـای تـو مــادر

آرزو دارم ایـن کـه بـنـشــیـنـم            لـحــظــه‌ای در جـوار تـو امـا

آرزو دارم ایـن کـه بــگــذارم            شــاخـه گـل بـر مـزار تو امـا

آه در حــســرت زیـــارت تـو            دل مـا آشـنــای دلـتـنـگـی‌سـت

حــرم دخــتــر کــریــمــۀ تــو            شاهد لحـظه‌های دلـتـنـگی‌ست

روز مادر شده به محـضـر تو            آمـدم پـا بـه پـای ایـن کـلـمات

هـدیۀ من برای تو اشک است            هـدیـۀ من بـرای تـو صـلـوات

زهرا اگر نبود، جهان جـنبشی نداشت            خورشید در مدار فلک چرخشی نداشت

پروردگـار تـحـت حـدیـثی بیان نمود:            خِلقَت بدون فـاطـمـه پـیـدایشی نداشت

رو شد دلـیل آن‌هـمه چـلّـه‌نـشـیـنی‌اش            جز فاطمه، رسول خدا، خواهشی نداشت

حتّی نبی که اُسوۀ صبر است، وقت ضعف            جز در کـنـار فـاطـمه آرامشی نداشت

چادر نـمـاز حـضرت زهـرا اگر نبود            آئـیـنـۀ جـمـال خـدا پـوشـشـی نـداشت

زهرا عـفیفه‌ای‌ست که با پای پُر وَرَم            یک لحظه در قنوت خودش لغزشی نداشت

معـیار بنـدگی خـداوند،"فـاطمه" است            پروردگار بهتر از او خط ‌کِشی نداشت

شُکر خدا که فاطمه در حشر حاضر است            ورنه بـشـر بـهـانۀ بـخـشایشی نداشت

چشم امید طفل، همیـشه به مادر است            شیعـه بدون فـاطـمـه آمُرزشی نداشت

شُـکـر خــدا که اُم‌ِّابـیـهــاسـت مــادرم

شُکرخدا که حضرت زهراست مادرم

هفت آسمان به وقت افاضات دینی‌اش            اقـرار کـرده‌انـد بـه بــالا نـشـیـنـی‌اش

آنقَـدر مـحـو ذات خـدا در نــمـاز بـود            افلاک غبطه خورده به خلوت‌گزینی‌اش

شاگرد ابـتـدایی زهـراست، جـبـرئیل!            از فاطمه است منصب روح الامینی‌اش

بنیان خـانه‌داری او، ساده‌زیـسـتی‌ست            جانـم فـدای چـنـد ظـروف گِـلـیـنی‌اش

یا لَـلعَـجـَب ز بـنـدگـی آن چـنـانـی‌اش            یا لَـلعَـجـَب ز زندگی این چـنـیـنی‌اش

روز ازل به فاطمه دل بست مرتضی            تا آخـرش رسـید به حـورِ زمـیـنی‌اش

پیـراهـن عــروسـی او دسـتِ سـائـلـی            ما را اسیـر کـرده همین ذرّه‌بـیـنی‌اش

دامان او "حسین" و "حسن" پرورش دهد            حـق افـتـخـار کرده به مردآفـرینی‌اش

ما سائلان کـوی حـسین و حسن شدیم

دُردی کشِ سبوی حسین و حسن شدیم

زهـراست راه حـل مـعـمـای مرتضی            شرط صـعـود تا به بـلـنـدای مرتضی

از دست‌پُخت فاطمه پای تـنـورهاست            نانی که می‌خـورنـد گـداهای مرتضی

او بـازتـاب جـلـوۀ رَبـّانـی عـلـی‌سـت            آئـیـنـه‌ای بـرای تـمـاشــای مـرتـضـی

شیـرین‌تـرین بـهـانـۀ دیـروز مرتضی            لیـلاتـریـن بـهـانـۀ فــردای مـرتـضـی

یا "مرتضی" است ذکر سحرهای "فاطمه"            یا "فاطمه" است ذکر سحرهای "مرتضی"

ذات "علی" و "فاطمه" ذات الهی است

بی‌حُبِّ این دو، عاشقی عین تباهی است

جبـریل می‌شـویم اگر بـال و پـر دهند            ما را از آســمـان مـدیـنـه گـذر دهـنـد

از مثل من تمـامی این کوچه پُـر شود            روزی اگر بـرای گـدایی خـبـر دهـنـد

بِالقُـوّه قـنـبـریم که بِالْـفِـعـل می‌شـویـم            قدری به ما از آب و غذایش اگر دهند

ما خـاک کوی فاطـمه را ول نمی‌کنیم            حتّی اگر به قـاعـدۀ عـرش، زر دهـند

حـوّا و آدم اند، نه، زهـرا و حـیـدرانـد            آن زوج را که کُـنـیۀ مـادر پـدر دهند

سردردِ طفل، بانی الطاف مـادر است            ای‌کاش هر دقـیقه به ما دردسـر دهند

خیلی برای عـمر کـمش گریه می‌کنیم            تا خون به جای اشک به چشمان تر دهند

او بار شیشه داشت که "دیوار" دیده بود            امّا نشد که این خبرش را به "در" دهند

بال فرشتـه سـوخت ز هُرم صدای او

از نـالـۀ غــریـبـی وا مُـحــســنـای او

بــالاتـر از انـدیـشـۀ دنـیـاسـت زهــرا            بـالاتـر از بـالاتـر از بـالاسـت زهــرا

نور خداوند است هر سو بنگری هست            سـرّ خـداونـد است، نا پـیـداست زهرا

اهـل قـیـاس او را نمی‌فـهـمـنـد هرگـز            آن‌سوتر از مقـیاس انسان‌هاست زهرا

درس شهادت را حسین آموخت از او            مـرد آفـرینِ روز عـاشـوراست زهـرا

در زندگی چیزی برای خود نمی‌خواست            هرچه علی می‌خواست را می‌خواست زهرا

روزی که مردم وقت یاری خواب بودند            پـای غـریـبی عـلـی بـرخـاسـت زهرا

دل را به آتـش زد عـلـی تـنهـا نـمـانـد            افسوس خود در شعله‌ها تنهاست زهرا

پـروانـه‌هـا از شـعـلـه‌هـا پـروا نـدارند            در سیـل آتـش کـوهِ پا برجـاست زهرا

در انـتـهـای ایـن مــصـاف نــابــرابـر            پیـروز میدان بی‌گمان زهراست زهرا

صـبـح ازل، الله اکــبـر یـادمـان داد            اسـلام را آن‌ روز حـیـدر یادمان داد

قـرآن نـمی‌خـوانـدیم اما سورۀ حـمد            با دست‌های بسته کـوثـر یادمان داد

زهرا اصول دین به ما آموخت وقتی            تـوحـیـد را در آتـشِ دَر یـادمـان داد

"پای علی ماندن" در آتش سوختن بود            ایـثار را زهـرای اطـهـر یادمان داد

"هر کس که زهرا را بیازارد مرا نیز"            آری بـرائت را پـیـمـبـر یـادمان داد

ما داغ محـسن را نفـهـمـیدیم و بعداً            در کـربلا حلقـوم اصغـر یادمان داد

غم‌های حیدر را به جان خود خریدیم            سختی کـشیدن را ابـوذر یادمان داد

مـا خـادمِ زهـــرا شـدیـم الـحــمــدلله            فضه به ما آموخت، قنبر یادمان داد

در کودکی با مِهر زهرا شیر خوردیم            مِهرش اگر با ماست، مادر یادمان داد

ما عـاشـقـیم این عاشـقی را نیز بابا            از کودکی در پـای منـبر یادمان داد

شکر خـدا در گـریۀ ما معـرفت بود            زهـرا مـیان اشک‌هـا فـریاد مان داد

تو کیستی که ز دستت بهـار می‌ریزد            بهـار در قـدمت برگ و بـار می‌ریزد

ز چشم گرم تو خورشید، نور می‌گیرد            چو مِهرِ روی تو بر شام تار می‌ریزد

به زیر پای تو، ای یاس گـلشن یاسین            نـسـیم عـشـق، گـل انـتـظـار می‌ریـزد

چو عطر آمدنت را به سیـنه می‌کارند            ز روی آیــنــۀ دل، غـبـار مـی‌ریــزد

به باغ، حضرت گل دست و روی می‌شوید            چو طرح یاد تو در جـویـبار می‌ریزد

نگاه عاطفه از بس به انتـظار نشـست            ز دسـت هـر مـژه‌اش آبـشار می‌ریزد

چـراغ گـل به شـبـسـتـان بـاغ می‌تـابد            چو اشک شوق تو، بر لاله‌زار می‌ریزد

تو سر رسیدی و از شوق، گیسوان درخت            به روی آیــنـۀ چـشـمـه‌سـار می‌ریـزد

شـمـیم نـام تو وقـتی سـفـر کـند با بـاد            گـلاب از نــفـس روزگــار مـی‌ریـزد

شعرم به مدح حضرت زهرا رسیده است            روی زمین به عـالـم بالا رسیده است

باغ و بهـار می‌چکـد از بیت بیت من            شعرم شکوفه‌وار به زهرا رسیده است

میلاد دختر گل و ریحان و روشنی‌ست            شعری شریف و شاد و شکوفا رسیده است

هستی، نجات یافـتهٔ حُسن خلق توست            زیـبایی و کـمال به امضا رسیده است

حُـسـنت رسیده است به فـریاد زندگی            خُـلقـت به داد مـردم دنـیا رسیده است

وقـتـی کـه مـادر پـدری، پـیـر اُمّـتـی!            شعـرم به درک اُمّ ابـیـهـا رسیده است

یک دختر آفرید و عجب محشر آفرید            حـق هرچه آفـرید از این دخـتر آفرید

جوشید چـشـمه در دل قرآن به نام او            اعجاز، تشنه بود و خـدا کـوثر آفـرید

یک ذره نورِ فاطمه را ریخت روی خاک            لولاک گفت و این همه پیـغـمبر آفرید

از عرش تا به فرش کسی لایقش نبود            از جلـوۀ جـلال خـودش حـیـدر آفـرید

می‌خواست تا خلاصه شود عشق در کلام            از بـیـن واژه‌های جـهـان مـادر آفرید

یـا رب نـرسـد آفـتـی از بـاد خـزانـش            آن یاس که شد دیدۀ نـرگـس نگـرانش

هر بار که می‌خـواسـتـم از او بنـویسم            دیدم که حـیا کرده به صد پرده نهانش

در پـردۀ ابـهـام، زبـان شعـرا سوخت            از بس‌که نـدیـدنـد کـران تا به کرانش

ناموس خدا بود که می‌خواست نـبـیـند            انـدازۀ یـک بـیـت به شـعـر دگـرانـش

می‌خواست که قدرش نشود بر همه معلوم            مـانـنـد شـب قـدر بـه مـاه رمـضـانـش

آن قدر عزیز است که از سوی خدا نیست            غیر از ملَک وحی کسی نامـه‌رسانش

وقتی که به در می‌زند از شوق بلند است            از سـیـنـۀ جـبـریل صـدای ضـربـانش

سرچشمه‌اش از مائدۀ «بَضعَةُ مِنّی»ست            خـونی که دویـده‌ست مـیان شـریـانـش

کوثر غزلی نیست که آسان بتوان گفت            جایی که خدا سوره فرستاده به شانش

این سورۀ مکّی مدنی، نبض رسول است            نَفسی‌ست که مانند نَفَس بسته به جانش

زهرا مَلَکی بود که نازل شد و برگشت            بیـهـوده در این خاک نگـیرید نـشانش

والعصر؛ که فرزند همین فاطمه، مهدی‌ست            مـا مـنــتـظـرانـیـم، خـدایــا بـرسـانـش

او حـضرت خـاتـون عـالـم ما گدایش            شد دستـگـیـر عـالـمی دسـت دعـایش

بـایـد بــگـیــرد چــادر اُمُّ الـبـنـیـن را            هر کس که افـتـاده عـقـب کـربـبلایش

پـیـر و جـوان کـربـلا را داده حـاجت            شـنـبه به شـنـبه سـفـره‌های بی‌ریایش

مـادربـزرگـم بـچـه‌هـایـش را سـپـرده            بر معـجـزات سفـرۀ مشکـل گـشـایش

هر سال می‌گـیـرنـد اجـر نوکـری را            گـریـه کـنـان فـاطـمـیــه در عـزایـش

دار و نـــدار او فــدای کـــربــلا شــد            دار و نــدار کــربــلایــی‌هــا فــدایـش

عــبــاس در دامــان او ربِّ ادب شــد            رحمت به شیر پـاک و شیر با وفایش

این شیر زن با گریه دنیا را به هم ریخت            مروان کشد آه از جگـر با هـای‌هایش

تـازه نـکـن داغ دلـش را ای مــدیـنـه            دیگـر نـزن اُمُّ البـنـین او را صـدایش

ای آسمان خون گریه کن بر غربت او            این پیر زن در علقـمه مانده عصایش

ای کاش او پـیـری زينب را نـمی‌دیـد            شد مرگ، بعد از کـربلا تنها دعـایش

اُمُّ البـنـینِ بی بـنـین را عـاقـبت کشت            داغ حـسین و رأس از پـیکـر جدایش

ای مـادر بهشت تو را غصه‌ها شکست            هر بار بی‌قـراری زینب تو را شکست

بر سر گرفت چادر زهرا؛ سکوت کرد            آهی کشید و بغض لبت بی‌هوا شکست

هر بار یاد فـاطـمه کردی دلت شکست            وقتی دلت شکست، دل مرتضی شکست

ای هـم‌نـفـس‌تـریـنِ عـلـی بعـد فـاطـمـه            قـلبت میان غربت یک ماجـرا شکست

پیـشانی‌ات که گـنبد محراب را شکافت            وقت هـجـوم تـیغ به شیـر خـدا شکست

ده سال پـیـر قـصـۀ اشک حـسن شـدی            از زخم هر زبان که دل مجتبی شکست

وقتی حسین رانده شده از شهر مادریش            بـاید نـوشت حـرمـت آل عـبـا شکـست

عــبــاس شـد ســتــاره دنـبــالــه‌دار تـو            تا کـربـلا رسـید، و در کـربلا شکـست

یک عمر گریه کردی و گفتی فقط حسین            ای مادر بهشت تو را غصه‌ها شکست

ای همسر سردار جهـان، مـادر عباس            وی دامـن تـو مهـد ادب‌ پـرور عـباس

در بیت عـلـی آمده! هـمسنگـر عـباس            خوانده است تو را مادر خود خواهر عباس

اُم‌الــشــهـــدا، فــاطــمــۀ دوم حــیــدر

هـم فـاطـمـۀ دوم و هـم زیـنـب دیـگـر

تو چـشـمۀ فیـض از نـفـس پنج امامی            تو فـاطـمـۀ بـیـت شـه عـرش‌ مـقـامـی

تو هـمـسر تنهـا وصـی خـیـرالانـامـی            تـو مـادر والا گـهــر خـون و قـیـامـی

جـوشـد ادب و فـضـل ز آیـات کلامت

پیـوسته ز هـفـتاد و دو تن باد سلامت

شک نیست به این رتبه که حیدر به تو نازد            زینب که بود عصمت داور به تو نازد

تـا روز جـزا آل پـیـمـبـر بـه تـو نـازد            عباس تو در عرصۀ محشر به تو نازد

کی مثل تو ای خاک رهت هم سر و هم جان

یک روزه دهد چار پسر در ره جانان؟

ای سوخـته در شعلـۀ مـصباح هـدایت            ای مادر جود و کرم و فضل و عنایت

خـشنـود ز رفـتـار تـو زهـرای ولایت            جان هـمـه خـوبـان جهـان بـاد فـدایت!

با آن همه قدر و شرف و جاه و عزیزی

کـردی به بنـی‌فـاطمـه اظهـار کـنیزی

عون تـو شـده در صف عاشور فدایی            عثمان تو بگرفت ز خون رنگ خدایی

تا دادن جـان، جـعـفـر تـو بـود ولایـی            عـباس تو از روز ازل کـرب‌وبـلایـی

چون حرمت زهرا به تو شد واجب عینی

گـشتـنـد عزیزان تو هر چار، حـسینی

تـو اُم‌ِّ بـنـیـنـی نــه! تـو اُم‌ُّ الـشـهــدایـی            پیـوسـته به ثاراللَه و از خویش جـدایی

دلـبــاخــتـۀ جــلـوۀ مــصـبـاح هُــدایـی            بیش از پسران گـریه کنِ خون خدایی

ای بوسۀ خورشید به خـاک کف پایت

حق است کند فـاطمه پیـوسـته دعـایت

دادی بـه ره شمـس ولا چـار قـمـر را            دور پسـر فـاطـمـه گـردانـده پـسـر را

در ماتم‌شان ریخته بس اشک بصر را            آتـش زده از گـریـه دل اهـل‌ نـظـر را

از بس که در امواج بـلا یـار حـسینی

بـا داغ پـسـرهـات عــزادار حـسـیـنـی

یک روزه به دل داغ روی داغ تو دیدی            چون فاطمه یا فاطمه از غصه خمیدی

بر گرد همان چار مـزاری که کشیدی            از داغ حسین‌بـن ‌علـی جـامـه دریـدی

با آن کـه دلت خون ز غم چار جوان بود

چشمت به حسین‌بن‌علی اشک‌فشان بود

بـا داغ چـهـار اختــر تـابـنـده جـبـینت            گـفـتـی کــه نخـوانـنـد دگـر ام‌بـنـیـنـت

آتش نـزند کـس به دل زار و حـزینت            ای لـشکـر مـاتم به یسـار و به یـمینت

خون خوردی و نالیدی و از پای فتادی

تـا جـان بـه سـر گـریۀ پیـوسته نهادی

روزی که تو رفتی و جهان غرق عزا بود            تابـوت تـو بر دوش عزیـزان خدا بود

با داغ تو خـون بر جگر اهـل ولا بود            عبـاس تو ای مـادر عبـاس! کجا بود؟

ای کاش که چون عون، کنارت پسری بود

از جعفر و عثمان عزیزت خبری بود

ای قـبلۀ دل تربت بی‌شمـع و چـراغت            ای داغ پس از داغ دوباره روی داغت

ای چارگل خفته به خون، حاصل باغت            باشـد کـه بـیایـم بـه مدیـنه به سراغـت

با آن که شدم زائر بی‌صبر و قـرارت

نگذاشت عـدو گـل بـفـشانم به مزارت

یا فاطمه خـون دلم از دیده روان است            قبر تو عیان است عیان است عیان است

چشم همه بر تربت پاکت نگران است            آن فاطمه قبرش ز چه از خلق نهان است؟

از اشک، مگـر خاک بـقـیع تو بـشویم

آن تـربت پـنهـان شده را بـلکه بجـویم

هرچـند که خـون جـگـرت بود روانـه            دیـگـر بـدنـت دفــن نـگـردیـد شـبـانـه

بر بـازوی و پـهـلـوت نـدیـدنـد نـشـانه            ای کـوه غـم چـار جـوانت روی شـانه

بر «میثم» دل‌ سوخته کن اشک، عنایت

تا خـون دل خـویش کنـد وقف عزایت

رباعی گفتی و تقدیم سلطان غزل کردی            معمای ادب را با همین ابیات حل کردی

رباعی گفتی و مصراعی از آن را تو ای بانو            میان اهل عالم در وفا ضرب‌المثل کردی

فرستادی به قربانگـاه اسماعـیل‌هایت را            همان کاری که هاجر وعده کرد و تو عمل کردی

کشیدی با سرانگشتت به خاک مُرده، خطی چند            تمام شهر یثرب را به خاک طف بدل کردی

چه شیری داده‌ای شیران خود را که شهادت را            درون کامشان شیرین‌تر از شهد و عسل کردی

رباعی تو بانو! گرچه تقطیع هجایی شد            به تیغ اشک خود، اعرابشان را بی‌محل کردی

جز او بقـیع زائر خـلـوت‌نـشین نداشت           در کوچه‌باغ مرثیه‌ها خوشه‌چین نداشت

نـجـوای غـمـگـنـانۀ این مـادر صبـور           تأثـیر، کـمـتر از نـفـس آتـشـین نداشت

جز چشم او که چشمهٔ احساس شد، کسی           یک آسمان ستاره به روی زمین نداشت

با آن‌که خفته بود به خون، باغ لاله‌اش           از شکوه کمترین اثری بر جبین نداشت

بعد از به دل نـشاندن داغ چهـار سـرو           دلـبـسـتـگی به واژهٔ اُم‌الـبـنـیـن نـداشت

می‌گـفت ای دلاور نـسـتوه! ای رشـید!           خورشید نیز صبر و رضا بیش از این نداشت

عـبــاس مـن! کـه لالـهٔ عـبـاسـی مـنـی           ای کاش دل به داغ فراقت یقین نداشت

ای ساقی حرم که عـطش تـشنهٔ تو بود           ساقی به جز تو سلسلهٔ «یا و سین» نداشت

عباس من! شـنـیده‌ام افـتـاده‌ای از اسب           تاب تحمل تو مگر صدر زین نداشت؟

والله، بـعـد زمـزمـهٔ «اِن قـطـعـتـمـوا»           چشم تو اعـتنا به یـسار و یمین نداشت

تا موج نخل‌ها ز حضورت به هم نخورد           دریای غیرت این همه اوج و طنین نداشت

تو، مـاه من نه؛ مـاه بـنی‌هـاشـمی ولی           پیـشـانی بلـنـد تو این قـدر چـین نداشت

وقتی حسین بر سرت آمد، که یک نظر           چـشم تو تـاب دیـدن آن نـازنین نداشت

در لابـلای بـغـض این کوی و گذرها            پـیچـیـده ذکر "وا حـسـینا" در سحرها

انگـار در یک گـوشه از تنهـایی خود            روضه گرفـته حضرت "ام القـمـر"ها

یک فاطمه وقتی دوباره روضه خوان است            پُر می‌شود از عطر یاس این دور و برها

دارد بـه دل داغ تــمــام نــیــزه‌هــا را            داغ عــلـی‌هـای قــبـیـلـه، داغ ســرهـا

داغـی نــشـسـتـه مــادرانــه بـر دل او            داغـی که می‌مـانـد همیشه بر جگـرها

جمع مـصیـبـاتی که او دیـده‌ست یعنی            "ام الـبـنـیـن" شـهـر مـنـهـای پـسـرهـا

"وَیـلی عَـلی شِـبـلی" عزیز قلب مادر            شـیـرم حـلالت سـاقی بی‌ بـال و پـرها

عباس جان، زینب برایم روضه خوانده            از کـربـلا، از علقـمه، از "إِنْکَسَر"ها

آه از غـریـبـی ربـاب و گـریـه‌هـایـش            در لابـلای بغـض این کـوی و گذرها

بار دیگر قافیه "یا فاطمه جان" می‌شود            شاد از آنم طبع شعرم خرج جانان می‌شود

با نگاه لطف تو من صاحب دیوان شدم            شاعری غافل شود از تو، پشیمان می‌شود

چهرۀ زهـرایی‌ات همواره ثابت می‌کند            هر که "زهرایی" شود خورشید تابان می‌شود

یا ابوالفـضلی بگو تا که بـبـیند عـالـمی            ارمنی در روضه‌های تو مسلمان می‌شود

مادر باب الحوائج ! خانه‌ات دارالشفاست            درد هر کس که دخیل آورده درمان می‌شود

آب کردی قلب سنگی را میان نوحه‌ات            دشمنت هم پای این مرثیه گریان می‌شود

پا به پای نـالۀ جانـسوز هر روز رباب            فکر و ذکرت مشک آب و کام عطشان می‌شود

مـادر عـبـاس‌هـای بـی‌نـظـیـر عـالـمـی            یک نفر از نسل تو "عباس دوران" می‌شود

به زخم زخم تنت گریه می‌کنم هر شب            برای پـیـرهـنت گـریه می‌کـنم هر شب

شبیهِ سرخیِ خـورشـیدِ آسـمانِ غـروب            به دست و پا زدنت گریه می‌کنم هر شب

به خـشـکیِ لبِ مثـل کـویـرت آقا جـان            به خشکی دهـنت گریه می‌کنم هر شب

به لحظه‌ای که تنت را گذاشت بین حصیر            به بـوریـا شـدنت گریه می‌کنم هر شب

اگر شود ز دو دیده دوباره خون جاری            به زخم زخم تنت گریه می‌کنم هر شب

هر کس دلش با مرتضی عمری عجین باشد            جای تعجب نیست باید این‌چـنین باشد

عاشق در این درگاه گردد عارف باالله            وقتی که زانوی ادب روی زمین باشد

مـن حـتـم دارم خـاتـم انـگـشـتر او را            نام عـلیِ مـرتـضی نـقـش نگـین باشد

نامش اگر شد فاطمه پس حکمتی دارد            او جای زهـرا آمده مـسنـد نـشین باشد

وقتی قمر دور سر خورشید می‌چرخد            باید که دسـتـان خـدا در آسـتـیـن باشد

اُمُّ الادب، اُمُّ الادب، اُمُّ الادب بی شک            اُمُّ البـنـین، اُمُّ البـنـین، اُمُّ البـنـین باشد

جز او چه کس باید که بعد از کربلا عمری            سنگ صبور رنج زین العابدین باشد؟!

من سر فرود آورده‌ام در پیش این بانو            راز سرافـرازی من قـطعاً همین باشد

شاید دلیل اینکه مهدی تشنۀ یاری‌ست            تـنـهـا نــبــود اُمِّ ســقــا آفـریـن بــاشـد

از نـام خـود گـذشـت برای دل حـسین           گـفت این کـنـیـز بـاد فـدای دل حـسین

پـروانـه بـود دور قـد زیـنب و حـسـن           شمعی شد و چکـید به پـای دل حسین

سرمایه‌اش چه بود؟ ابالفضلی از ادب           عـبـاس را چه کـرد؟ بهـای دل حسین

اُمُّ البـنـیـنِ بعد پـسـرهـا چـگـونه بود؟           ابری که گریه شد به هوای دل حسین

اُمُّ البنین نه، راضیه او را بخوان که بود           راضی به کربلا به رضای دل حسین

پای غـم‌ حـسـین فـدا شـد تـمـام عـمـر           بوده است او هم از شهدای دل حسین

روزگاران همه را در شب یلـدا ماندیم            در تب حـسرت و در تاب تـمـنّا ماندیم

تا شـنـیـدیم تویی مـنـجی و خواهی آمد            به مـناجات نـشـسـتیم و به نجوا مانـدیم

بر سـر جـادّه، سـجـّادۀ صبـر افـکـندیم            چشم بر کعـبۀ موعود به صحرا ماندیم

با دعـا بر تو هـمه‌روزه نـمـازی داریم            روی بر قـبـلۀ رویت به مـصلّا مانـدیم

«رفت حاجی به طواف حرم و باز آمد            ما به قربان تو رفتیم و همان جا ماندیم»

تو همانی که همه نور و حضوریّ و ظهور            ما هـمانـیم که در غـیبت کـبری ماندیم

عجب این نیست شکـیـبایی‌مان را ببرد            عجب این است به هجر تو شکیبا ماندیم

در فـراق تو دریغا! که غزل کم گـفتیم            وَ اگر هم که سرودیم، در آن وا ماندیم

واژه‌ها در صف توصیف شما مانده و ما            آه! از قــافــلـۀ قــافـیـه‌هـا جـا مــانـدیـم

ای شب هجران رویت، شام یلدای همه            کی شود روشن ز نورت صبح فردای همه

گرکه مشغـول دعا هستیم باور کرده‌ایم            برحقیقت می‌رسد یک روز رؤیای همه

آفـتــاب عـالـم‌آرای هـمـه هـسـتـی! بـیـا            بی فروغ تو چه تاریک است شب‌های همه

صبح رستاخیز ما روز ظهور روی توست            می‌شود احـیـا دل ما، ای مسـیحای همه

هیچ فـرقی نیـست در بین گـدا و اغـنـیا            ساحـت قـدسـی تو باشـد پـذیـرای هـمـه

همره اشک «وفایی» درشب تار فراق            اشک حسرت می‌چکد بر روی سیمای همه